Franz Kafka - Crossbreed (A Sport)

Krótkie opowiadanie Franza Kafki. Nie zauważyłam, by znajdowało się w którymkolwiek z wydanych polskich książek, więc postanowiłam przetłumaczyć ten utwór.
Głównym powodem, dzięki któremu zainteresowałam się tym dziełem, jest jej obecność w Tokyo Ghoul:re, w którym Arima Kishou, jeden z bohaterów, przyznał, że najbardziej podobało mu się to opowiadanie. Autor, Ishida Sui, często nawiązuje do innych dzieł, których fabuła, wątki, bohaterowie i ich problemy mają swoje odzwierciedlenie w mandze.

Opowiadanie można przeczytać w tym miejscu. Skorzystałam z tekstu przełożonego na angielski przez Willę i Edwina Muirów.

---

Oryginalny tytuł: Eine Kreuzung
Angielski tytuł: A Crossbreed (A Sport)
Polski tytuł: Krzyżówka

Autor: Franz Kafka

Krzyżówka

Posiadam interesujące zwierzę, pół-kocię, pół-jagnię. Dostałem je w spadku po ojcu. Lecz rozwinęło się ono dopiero przy mym boku; niegdyś bliżej mu było do jagnięcia niż do kota. Teraz przymioty dzieli po równi. Stworzenie ma kocią głowę oraz pazury, jest wielkości oraz kształtu jagnięcia; po obu gatunkach ma ślepia dzikie i błyszczące, miękkie futro ściśle przylegające do ciała, ruchy przywodzące na myśl podskoki i skradanie. Na parapecie oblanym słońcem zwija się w kulkę i mruczy; na łące pędzi jak szalony i obawia się złapania. Czmycha przed kotami i nagania je na owce. W księżycowe noce jego ulubiona ścieżka wiedzie wzdłuż gzymsu. Nie umie miauczeć i brzydzi się szczurami. Potrafi czaić się godzinami za kurnikiem, lecz nigdy nie uległ chęci morderstwa.

Karmię go mlekiem; widocznie najbardziej mu ono odpowiada. Długimi pociągnięciami wypija mleko przez swe przypominające kły zęby. Oczywiście zwierzę sprawia dzieciom wiele uciechy. Przychodzą one w niedzielny ranek. Siedzę wtedy z potworkiem na kolanach, a wokół mnie zbierają się dzieci z całej okolicy.

Wówczas padają pytania, na które żaden człowiek nie znajdzie odpowiedzi: Dlaczego na świecie jest tylko jedno takie zwierzę, dlaczego ja, a nie kto inny, powinien go mieć, czy kiedykolwiek wcześniej było takie zwierzę oraz co się stanie jak umrze, czy jest mu smutno samemu, dlaczego nie ma dzieci, jak ma na imię, itp.

Nigdy nie trudziłem się odpowiedzią, jedynie ograniczałem się do pokazywania mej własności. Czasem dzieci przynosiły ze sobą koty; raz jedno z nich przyprowadziło parę jagniąt. Lecz na przekór oczekiwaniom wszystkich nie było momentu rozpoznania. Zwierzęta patrzyły spokojnie na siebie swymi zwierzęcymi ślepiami i widocznie uznawały swe wzajemne istnienie jako fakt oczywisty.

Siedzące mi na kolanach stworzenie nie znało ani strachu ani chęci do polowania. Najbardziej uszczęśliwiało go uciskanie mego ciała. Pozostawało wierne rodzinie, w której dorastało. Nie wynikało to z wierności szczególnego rodzaju, a zwyczajnego dzikiego instynktu zwierzęcia, które, choć miało w świecie niezliczone więzi, to być może żadna z nich nie należała do rodzinnych, a co za tym idzie - odnalezione przy nas bezpieczeństwo było dla niego świętością.

Czasem nie mogłem powstrzymać się od śmiechu, gdy mnie obwąchiwał i przemykał między moimi nogami, jakby po prostu nie chciał mnie opuścić. Nie dość, że był jagnięciem i kotem, niemalże pragnął również być psem. Pewnego razu, co mogło zdarzyć się każdemu - kiedy nie widziałem żadnego sposobu na rozwiązanie problemów biznesowych i wszystkiego, co się z nimi wiąże, i gdy byłem gotów to wszystko rzucić - w takim nastroju siedziałem na bujanym fotelu w pokoju, z tym potworem na kolanach, a gdy zdarzyło mi się na niego zerknąć, ujrzałem łzy spływające z jego wielkich wibrysów. Były one moje, czy tego zwierzęcia? Czy ten kot, z duszą jagnięcia, pragnął zostać ludzką istotą? Niewiele otrzymałem od swojego ojca, lecz ten dar był niezwykle dla mnie cenny.

Trzymał w sobie niepokój obu bestii, kota i jagnięcia - tak różne one były. Z tego powodu jego skóra była przyciasna jak dla niego. Czasem wskakiwał obok mnie na ramię fotela, znajdował opacie dla przednich łap na mym ramieniu i przykładał swój pysk do mego ucha. Wyglądało to tak jakby coś mi mówił, po czym obracał swą głowę i przyglądał się mej twarzy, by zobaczyć jakie wrażenie na mnie zrobił ten czyn. A dla stworzenia pozorów, że zrozumiałem, kiwałem głową. Wówczas zeskakiwał na podłogę i tańczył z radości.

Być może nóż rzeźnicki byłby wybawieniem dla tego zwierzęcia, ale ponieważ otrzymałem go w spadku, nie mogłem na to pozwolić. Muszę zatem czekać, aż oddech dobrowolnie opuści jego ciało, mimo iż czasem stworzenie patrzyło na mnie z ludzkim zrozumieniem, popychając mnie do czynu, o którym oboje myśleliśmy.